Een bekende van me deelde op Facebook een interview in Trouw van Roek Lips op 16 juni j.l. met Jan Rotmans, hoogleraar duurzaamheid en transities aan de Erasmus Universiteit. (Bedankt, Marianne!) Het artikel begint met de woorden: “De coronacrisis is een blessing in disguise.” Volgens Rotmans gaat bij iedere crisis een deel van de mensen anders denken. “En als genoeg mensen dat stadium bereiken, komen we op een kantelpunt. De coronacrisis versnelt dat proces.”
In het interview stelt Rotmans dat crisissen kansen zijn op de weg door de chaos naar een kantelpunt, naar de geboorte van iets nieuws. Er zijn verbinders nodig tussen het oude en het nieuwe: verbinders van mensen, ideeën, projecten. Die een nieuw web maken en die ervoor zorgen dat het nieuwe ingebed wordt en zo minder kwetsbaar wordt, want iets nieuws is altijd kwetsbaar. Het begint met een verbinding met jezelf en dat kan vanuit een persoonlijke crisis zijn, maar volgens Rotmans ook als mensen “een soort diepe concentratietijd voor zichzelf nemen, meestal op een heel andere plek dan ze gewend zijn, waarbij ze echt de rust nemen om diep in zichzelf te kijken, die zie je daarna soms ook stappen durven nemen. Maar bij mensen die een persoonlijke crisis doormaken zie je vaker radicale veranderingen.”
Met The CCI Read Club lezen we deze zomer elke week een hoofdstuk van het boek “Leiderschap in Luisteren, de 7 niveaus van luisteren voor professionals” van Victor Pierau. Dit is een boek waarmee je echt die diepe concentratietijd voor jezelf kunt nemen. Victor helpt je in dit boek te luisteren en te kijken naar je binnenste, maar ook naar de mensen om je heen, zowel privé als werkmatig. Wil je meelezen? Meld je dan aan bij The CCI Read Club!
Rotmans stelt dat we als westerse maatschappij doorgeschoten zijn in onze knalharde, kille masculiene afrekenwaarden als efficiency- en rendementsstreven. Hij zegt: “Niemand wil alleen maar efficiënt behandeld worden. Je wilt liefdevol behandeld worden. En dat is een waarde die in het tijdperk dat voor ons ligt zal domineren. De mens komt weer centraal te staan. In de zorg, in het onderwijs, overal.”
Zou het kantelpunt nu echt nabij zijn?! In 2009 schreef ik over een kanteling in denken met betrekking tot het moderne vreemde talenonderwijs. Ik werk nu inmiddels 13 jaar met CI methodieken en je kunt in dat artikel het woord TPRS nu vervangen door CI methodieken, maar verder is het (helaas) nog steeds actueel, wat betreft het nodig zijn van die kanteling in denken… Maar… ik ben blij dat er ondanks alles wat er om ons heen gebeurt, toch steeds meer van dit soort optimistische en inspirerende geluiden naar buiten komen, zoals die van Jan Rotmans! En het geweldige is : de manier waarop wij taalles geven, sluit helemaal aan bij dit verbinden en liefdevol behandelen! En ja, toch kan dat zowel effectief alsook leuk zijn! The best of both worlds! Kantelen maar!